In deze november maand zit de concertkalender wel eventjes overvol en dan is het soms hemels om nog eens een nieuwe ontdekking te kunnen doen. In de ‘Borderline’ hadden ze het roer eens volledig omgegooid en wat was ik blij dat op hun kalender te nieuwe Rhythm & Blues sensatie van de US stond te prijken. Ja, dat had de Fred goed bekeken  toen ze hem Lil’ Gizzelle kwamen aanbieden en zo stond er eens iemand op het programma wie je niet overal kan gaan bekijken, althans nu nog niet want daar zal zeker en vast verandering in gaan komen maar de primeur voor dit mini-tourtje in België was toch maar eens weer voorbehouden voor de Borderline.

Eerlijkheidshalve moeten we bekennen dat er met een bang hartje werd afgewacht wat Lil Gizzelle te weeg zou brengen want tenslotte is dit een blueskroeg en staan er sommige wat weigerachtig ten overstaande van de Rhyhtm & Blues  al behoort deze tak toch ook tot de bakermat van moderne strekkingen in de muziekwereld en is deze muziek toch aan een herwaardering bezig maar natuurlijk is dit geen gitaargeweld en kan je op deze muziek niet headbangen en alleen maar op dansen en fun beleven. Natuurlijk zijn ze in steden als Antwerpen en Gent wat ‘trendsetting’ betekend er wel wat op vooruit en zo kon je heel wat muziekliefhebbers van buiten Vlaams-Brabant opmerken in de toch aardig bevolkte Borderline.

Voor de backup band had deze jonge deerne uit La Puente (Cal) gedacht aan onze rootsband bij uitstek en voor onze ‘Seatsniffers’ was dit natuurlijk een koud kunstje om een degelijke ruggensteun te geven aan Miss Gizzelle. Om haar nog meer te steunen werd er nog Jo Reniers aka JJ Louis bijgehaald om op de ‘black & white keys’ dit optreden nog meer kleur en klank te geven. Lil Gizzelle  was pas rond de klok van zessen geland en met nog een uurtje bumper rijden rond Brussel  en Leuven werd ze uiteraard toch afgeleverd in Diest en kon ze eerst wat gaan uitrusten in haar hotel alvorens aan een wervelend optreden te beginnen.

Niets dan rootsvolk en Rhythm & Bluesliefhebbers in de keet en ook daar had ikzelf me op voorbereid en was de ganse week bezig geweest met het uitdiepen van mijn cd vooraard(je) en was vergezeld met een hele boel oude rock ’n roll en r&b pareltjes welke nog nooit in de Bordeline waren gespeeld.  Rond de klok van tienen kwamen de ‘sniffers’ dan uit de ‘green room’ en viel er wel wat stress van me af maar de dankbetuigingen achteraf van enkele kenners gaven me toch voldoening dat ik deze oude collectie nummers naar Diest had meegebracht. Uiteraard mag de band als opener wel een paar nummertjes uit hun repertoire brengen en ‘Linda Lu’ en ‘Red Hot Mama’ was het startschot gegeven en zat iedereen van de band op kruissnelheid. De eerder wat ‘verlegen’ Lil’ Gizzelle werd behoedzaam door Jean het podium opgeholpen en haar ‘Voodoo Voodoo’ was meteen een schot in de roos en alle hoofden keken onmiddellijk richting podium wat van andere optredens niet altijd mag worden gezegd.

De vraag van Walter Broes om goed tot voor het podium te komen was uiteraard overbodig en talrijke ‘kodakjes’ werden bovengehaald om deze ‘kleine’ op de gevoelige plaat vast te leggen en daarmee kon je dan al stellen dat de avond een succes was. Verschillende bekende en minder bekende cover kwamen in een snel tempo op ons af met popcorns als ‘Chills and Fever’ en uiteraard Little  Willie John zijn ‘Fever’, maar ook Texas blues met ‘Sugar Coated Love’ en de skahit uit 1964 met ‘My Boy Lollipop’…einde set 1.

Lil’ Gizzelle werd onmiddellijk bestormt om samen op de foto te gaan en het arme meisje raakte bijna niet ‘backstage’ om wat stoom af te laten. Na een 20-tal mintuutjes kwamen Walter en de zijnen terug het podium op en werd er gestart met ‘Georgia Slop’ van Jimmy McCracklin of zoals soms op de sniffers hun setlist staat vermeld…Joske Slop. Hun 2de nummer van deze set was ‘Casting My Spell On You’ dat de ‘charts’ werd ingezongen door Johnny Otis in 1959 en zo werd het tijd om Gizzelle terug haar ding te laten doen wat ze deed met een opmerkelijke versie van mama Thornton  haar Hound Dog. Met enige fierheid kwam ze vertellen dat er voor 2010 een nieuw album in de maak is en daarop zou zeker ‘Tough Lover’ van Etta James komen en zo waren mijn voorbereidingen om na de set onmiddellijk dit nummer te brengen ongedaan gemaakt al was ik bijzonder opgetogen over de versie van Lil Gizzelle.

Walter mocht aanzetten voor een duetje met deze nieuwe ster met ‘If I Can Have You’ een sleper van formaat en een duetje dat ook Etta James op haar repertoire heeft en gebracht werd samen met Harvey Fuqu op haar album ‘At Last’ uit 1961. Iedereen was het er in tussen over eens…wat een volume kom uit dat kleine meisje en dit zonder maar een greintje moeite te moeten doen. Klasse! En een plezier om deze muziek zo te zien opleven. We waren nog niet bekomen van de eene bewondering of de andere volgde en met ‘de’ soulballad ‘ever’ raakte ze zelfs de romantische zielen met ‘Nothing Takes the Place Of You’ van Toussaint McCall alvorens te eindigen met ‘Baby, Please Don’t Go’, het bluesje waar Big Joe Williams in 1935 succes mee kende.

Lil’ Gizzelle werd zowaar overrompeld door het applaus dat Walter Broes haar erop attent maakte dat ze haar merchandising niet mocht vergeten. Zonder bissers zou ze denkelijk niet van het podium mogen afgegaan zijn en het allerlaatste wapenfeit van Lil’ Gizzelle and The Antwerp All Stars werd ‘Humdinger’ een hitje van Marie Allen uit 1958 en exit Miss Gizzelle en we waren allen weer een ervaring rijker…en nu weten we dat roots in de Bordeline ook kan aanslaan.

Het personeel voor vanavond...The Seatsniffers & JJ Louis